Ανοίγοντας φτερά στην Αχαρνών…

Η Εφη Λογγίνου στην ταινία «45m2» του Στράτου Τζίτζη.

«45m2»

Σκηνοθεσία: Στράτος Τζίτζης

Ερμηνεία:
Έφη Λογγίνου, Ράνια Οικονομίδου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Αντίνοος Αλμπάνης

Μια κοπέλα στη σύγχρονη Αθήνα, που ζει με τη μητέρα της και δουλεύει πωλήτρια σε κατάστημα στο Κολωνάκι, αποφασίζει να κάνει το άλμα και να πιάσει σπίτι μόνη της, για “να βρει τον εαυτό της”. Ο Στράτος Τζίτζης, που ανήκει ουσιαστικά στη νεότερη γενιά των σκηνοθετών, συνεχίζει μετά το “Σώσε με” τη διερεύνηση-σπουδή της γυναίκειας ψυχοσύνθεσης με ιδιαίτερη φροντίδα ως προς τους χαρακτήρες, και με κινηματογραφική ευστοχία.

Η ηρωίδα του, η Χριστίνα (η Έφη Λογγίνου είναι μια εξαιρετική επιλογή, “γράφει” στον φακό), απομακρύνεται από τις “συμβάσεις” των παλιών συμμαθητών της, του ερωτικού δεσμού της, υπερβαίνοντας ωστόσο τις οικονομικές δυνατότητες που της προσφέρει ο μισθός της πωλήτριας, και νοικιάζει ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών σε τιμή ευκαιρίας κάπου στην Αχαρνών, σε μια περιοχή που χρωματίζεται από την «εισβολή» των μεταναστών.

Στο διαμέρισμα αυτό έχουν ξεμείνει μερικές κούτες από τον προηγούμενο ενοικιαστή. Μαθαίνει ότι ανήκουν σε έναν νέο, τον Φώτη, προφανώς συνομήλικό της, που πήγε υποτίθεται στα νησιά να δουλέψει για να χρηματοδοτήσει τις καλλιτεχνικές του τάσεις…

Το στήριγμα που αναζητάει θα το βρει στα βιβλία, τις σημειώσεις και τις ζωγραφιές αυτού του άγνωστου που έχει αφήσει τα ίχνη του στον ίδιο χώρο…

Ας μη σας ξεγελάσει η απλότητα της αφήγησης, η σκηνοθεσία έχει να πει πολύ περισσότερα απ’ όσα προτάσσει…
Η “φυσικότητα” που προκύπτει από την εξαίρετη καθοδήγηση των ηθοποιών ενδεχομένως να θεωρηθεί από κάποιους μειονέκτημα, ενώ στην πραγματικότητα είναι κατάκτηση σκληρής δουλειάς.

Εάν το ταλέντο φαίνεται στις λεπτομέρειες, τότε ο Τζίτζης σίγουρα διαθέτει άφθονο: Με έπεισαν και με τράβηξαν δευτερεύοντα στοιχεία στο “κάδρο” όπως το καντήλι στο θυρωρείο για το θάνατο του «κυρίου Επαμεινώνδα», ενός χαρακτήρα που ο σκηνοθέτης θυσιάζει πρόωρα στην ανέλιξη της υπόθεσης, υπόμνηση στην ηρωίδα για τη φθαρτότητα, τη στιγμή που η ίδια ξεχειλίζει από ζωή, ή, ακόμη, το φευγαλέο μουσικό σέσιον στο υμιυπόγειο των Αφρικανών, σε ένα πέρασμα-«ματιά» της ηρωίδας…
Ισως κάποιος παρατηρήσει ότι απουσιάζει από την ταινία του Τζίτζη η αγριότητα, η βία που βιώνει πια κανείς στην καθημερινότητα του κέντρου της Αθήνας… Αντίθετα, δηλώνεται η δυνατότητα της συνύπαρξης, ότι ο «εχθρός» είναι οι συμβάσεις, όχι η γνωριμία με το καινούργιο… Σίγουρα δεν υπάρχει η φιλοδοξία του ντοκιμαντέρ, παρά το στέρεο ρεαλιστικό υπόβαθρο.

Αυτό που έχει ανάγκη φανερά ο Στράτος Τζίτζης για το μέλλον είναι ένας καλός συνεργάτης για το σενάριο (περισσότερη επεξεργασία θα μπορούσε να το απογειώσει) και υλικά μέσα για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του χωρίς να περιορίζεται από τεχνικές ατέλειες. Θα περιμένουμε την επόμενη δουλειά του.

(Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» στις 20.1.2011)